– Halo…? Ha-looo. – Jesteś? Chciałbym, pomyślałem. Być, a nie jedynie istnieć w formalnościach bezkresnej wegetacji. Tymczasem pozostaje mi trwać przez kolejne tysiące godzin, setki dni, gdyby tylko czas miał znaczenie. Baczenie na los nieszczęśnika zredukowanego wszak w antymateryjny niebyt. Jedyne co słyszę, jawi się jako odległe echa: głosu i przeskakujących między układami scalonymi mikrowyładowań. … Czytaj dalej HALO