Kategoria: Opuszczone Miejsca

Pokojowa Trwoga

– Fontin – twierdza, zachód. Janimik – twierdza, wschód. Szalwin – północny obwód, kwadraty pierwszy do trzeciego, szczególny nacisk na trzeci. Grzybiarz – granica rejonu, strefy piąta do siódmej. Kurachow – cypel, spichlerz. Na zajęcie stanowisk macie czterdzieści osiem godzin, rozstawienie grupy według waszego… artyleryjskiego uznania.
Kurwa, i po cholerę mi ten spichlerz?
Nie wiem czemu, lecz na myśl o tym miejscu zaczynałem czuć tajemniczy niepokój. Nieszkodliwy, niewpływający na trzeźwość umysłu, a jedynie otwierający gdzieś w odmętach mej jednostki percepcyjnej pewne drzwi, za którymi jawiła się czerń.
No cóż, nie pozostaje mi nic innego jak zbyć owo podejrzane coś i zająć się teraźniejszymi sprawami, które, jak widać, uchodzą za niecierpiące zwłoki.
Na sam początek dobrze by było poinformować chłopaków o przydzielonym nam terenie, potem trzeba wyznaczyć pary i terminy, ech, mnogo raboty…

Czytaj dalej Pokojowa Trwoga

HALO

– Halo…?
Ha-looo.
– Jesteś?
Chciałbym, pomyślałem.
Być, a nie jedynie istnieć w formalnościach bezkresnej wegetacji.
Tymczasem pozostaje mi trwać przez kolejne tysiące godzin, setki dni, gdyby tylko czas miał znaczenie.
Baczenie na los nieszczęśnika zredukowanego wszak w antymateryjny niebyt.
Jedyne co słyszę, jawi się jako odległe echa: głosu i przeskakujących między układami scalonymi mikrowyładowań.
Chwila, lecz jak antymateria może doświadczyć takich zjawisk, zapytają sceptycy. Otóż, nie wiem, wszystkie zebrane tu słowa to jedynie dowolna interpretacja pewnego naukowca-fizyka chcącego pozbyć się miana dyletanta poprzez wykonanie niecodziennego eksperymentu.
Zatem, gdybym umiał jakkolwiek wyrazić swoje myśli, rzekłbym nieco o swej niedoli.
Dla dobra sprawy załóżmy więc, że potrafię się wysłowić.
Znany niegdyś byłem jako Wenrykh Makohonitz, choć po śmierci nadawano mi również dziesiątki nowych przydomków, łamiąc zasadę „(…)albo wcale”.
Aby choć częściowo wyjaśnić mój przypadek, należy sięgnąć do pewnego źródła i poznać nieco ostatnie wydarzenia.


Czytaj dalej HALO

Belfert

Imię me, Rupert. Cokolwiek stworzyło mój wątły organizm, nie było w swej szczodrości sprawiedliwe, gdyż brzemię, które przyszło mi dźwigać na swych barkach, sprawiło o wiele więcej żalu, niż twórca mógł podejrzewać. Obdarzony bowiem zostałem pewną niecodzienną umiejętnościo-przypadłością, której mocy do dziś nie zdołałem w pełni okiełznać.
A wszystko zaczęło się następująco…

Czytaj dalej Belfert

Wkraczając w mrok

1

A więc brnę.
W tych cholernie nieprzeniknionych ciemnościach.
Będąc poniekąd zagubionym, lecz stawiając pierwsze kroki nie mam o tym najmniejszego pojęcia.
Mój wyrok ma dopełnić się w ciągu kilkunastu dni chwil.
Jestem skończony.

Czytaj dalej Wkraczając w mrok

II. Momenty

…i dzień w noc przeszedł.
Upiornie chuda, starsza kobieta siedziała sama w komnacie. Na stole obok niej leżało ledwo już parujące jadło, a w piecu niecierpliwie trzaskało drewno.
Trzęsącą się z poddenerwowania ręką staruszka chwyciła w dłoń zasłużony kaszkiet.
Oby tym razem się udało. – pomyślała.

dsc03594 Czytaj dalej II. Momenty

I. Monumenty

Nie jestem osobą religijną. Szczerze mówiąc, bliżej mi do apostazji niż jakiejkolwiek próby utożsamienia się z wiarą. Łatwo zatem wywnioskować, iż na kamienne płyty z wyrytymi danymi osobowymi patrzę rzadko. Nie pamiętam nawet, kiedy ostatni raz byłem na jakimkolwiek cmentarzu (nie licząc wizyt w celu, hm, no sami wiecie jakim*), lecz doprawdy musiało to być jeszcze w czasach niepodważalnej zależności.
Pewnego razu zdarzyło się jednak inaczej. Co lepsze, zdarzenie to miało miejsce w okresie zwiększonej aktywności wokoło tych konkretnych obiektów.
A więc wybrałem się na cmentarz. Dla pewnej grupy osób zapewne w tym momencie zacząłby się nieopanowany ból pewnej partii ciała odpowiadającej, między innymi, za defekację. Próżno bym dodawał, że ów cmentarz jest z grubsza opuszczony oraz przeznaczony dla żydowskiej części (byłego) społeczeństwa. Stało się, nie będę zaprzeczał. Istotny jest fakt, że nie dokonałem wcześniej wspomnianego czynu samotnie, a z kimś o podobnych poglądach, zatem wymiar kary powinien być szerzej rozpowszechniony. 🙂

dsc03571 Czytaj dalej I. Monumenty

Gory-ny-cz

3:27, powoli robi się jasno.

Czekamy, obserwujemy, zabezpieczamy. Nie ma mowy o zamuleniu, stopniowo wzbiera we krwi adrenalina. Micklas już na terenie, w krzakach, ja – Weyk, na drzewie, Hristph ustawia kolce. Wszystko dopracowane, lecz zawsze trzeba mieć jakiś margines.
Na taki skok zaczynamy się szykować zazwyczaj jakieś dwa tygodnie wstecz. Najpierw przelot bojowym dronem, zrzut mobilnej jednostki infiltracyjnej, obserwacja stanowisk i terenu. Potem oczywiście trzeba jakoś wydostać szpiega i skupić się na szczegółowym planie zdobycia celu.
W tym wypadku nie było inaczej, schematy cieciowskich obchodów udało się poznać przy pierwszym wylocie i nie było to nic skomplikowanego. Na koniec pozostawało dociągnięcie wejścia do budynku, z czym mieliśmy największy problem, gdyż dzień przed skokiem załatano upatrzoną wcześniej dziurę w oknie na parterze. Z poziomu ziemi wszystko inne również było niedostępne, największe prawdopodobieństwo wejścia pozostawało poprzez wyższe piętra.
Siedząc na drzewie wyciągnąłem latarkę i po chwili zmagań z gwintem odkręciłem soczewkę. Genialna i kompaktowa opcja pozwalająca na przekształcenie źródła światła w przybliżający monokular i tym razem nie zawiodła. Wysokość, na której się znajdowałem pozwoliła mi na odkrycie pewnego istotnego faktu. Budynek, który obraliśmy za cel akcji od południowej strony posiadał kilka „balkonów”. Owym istotnym faktem było połączenie z drabinami. Najdalej położony balkon miał uchylone drzwiczki okna, zatem jeśli się nie okaże, że drabina jest ucięta na wysokości dla nas niedostępnej, wtedy mamy idealne wejście.

dsc02665
Czytaj dalej Gory-ny-cz

Czas

W pewnej wsi, z dala od obskurnej anomalii znanej szerzej jako miasto, było sobie nienormalne miejsce. Niektórzy nazwą je muzeum, inni skansenem, natomiast autorowi doprawdy przypominało skrawek Białego Sadu.
Składał się on z 3 chat, 2 wiatraków oraz 3 tajemniczych niby-posągów. Wszystko zamknięte na głucho, zarośnięte.
Niby nic fenomenalnego, lecz gdybyś drogi Obserwatorze legł na polu, zamykając przy tym oczy, mógłbyś już się nie dobudzić. I nie grasował tu wcale żaden nikczemnik zarzynający odpoczywających wędrowców, lecz miejsce po prostu emanowało aurą nadzwyczajnego spokoju oraz harmonii. Leżąc, słyszałeś szum drzew oraz odgłosy wydawane przez miejscową faunę przecinane szeptem wiatru.
Idealne miejsce aby oczyścić umysł, któryś zabrudził przez zbyt długi pobyt w mieście.
Lecz o tym jeszcze pod koniec.

dsc03475 Czytaj dalej Czas