słów,

zdjęć,

spotkań.

Rok dwa tysiące siedemnasty w obrazach wykonanych podczas eksploracyjno-terapeutycznych spotkań z vay kmą.

I. Odbicia

Styczeń.

Środek zarówno miesiąca, jak i emocjonalny. Warunki pogodowe kiepskie, ale to raczej ze względu na późną godzinę spotkania. Główne Oko Horysza nie zawsze chce współpracować, zima.

Assassin’s Creed – Praga Płn.

Podwórze znalezione przypadkiem, ulica Stalowa.

A dzieciom zima niestraszna.

Sony A58 (Horysz) + Sigma 10-20 mm f/4-5.6 (Główne Oko Horysza)

2. Jazda

Luty.

Z zimna niekiedy zachodzi się w miejsca sztuki.

Niekoniecznie takiej, z którą byśmy się utożsamili.

Xiaomi Redmi 4 Pro

3. Ramki

Marzec, ups.

Wówczas w Propagandzie.

Zadziałano telefończykiem.

4. lovegay

Otóż, kwiecień.

Bardziej love czy jednak potężny gay? Patrząc na obecną formę, bliżej jest jednak do pierwszej opcji. Nie mylić z formą autora. (XD)

Lubię bezproblemowe wejścia oraz nieświadomych sąsiadów.

Pana Ciecia z owego osiedla serdecznie nie pozdrawiam.

Na szczęście, na koniec trafiła się studnia, której nie strzegł żaden uszczypliwy malkontent.

Horysz wraz z Sigmą, telefończyk takoż.

5. Ojezuuu!!!

Maj – czas trzeźwości.

Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus, niby.

Mobilnie

6. Naruszenie (1)

Maj po raz drugi – naruszenie limitu.

Główny motyw: architektura. (uff)

Horysz

7. JP2BDD (2)

Majowe naruszenie numer dwa.

Telefonos

8. Galeria/Humor

Czerwiec.

Na wystawach niekiedy rozmawia się lepiej niż na przystawach.

Przebłyski/Glimmers – Jakub Julian Ziółkowski

Horysz/Przenośnik

9. Mieszanka, Kamil 2.0 (2)

Wszystko zaczęło się od kotletów. Przybyłem w sukurs zastając swe spotkanie w kulminacyjnym momencie posiłku. Dopomogłem w niezamierzanym dziele i wkrótce wyruszyliśmy we właściwym celu – eksploracji Warszawy. Będąc rzekomym przewodnikiem najpierw należało zrobić wywiad z naszym gościem – przybyszem Akınem z Turcji. Wszystko odbywało się oczywiście w języku angielskim, zatem niekiedy ciężko było nam się wysłowić, lecz mimo to po chwili nie dowiedziałem się niczego… XD
Z ciekawszych rzeczy – chłopak podróżuje sobie po europejskich miastach, dokumentując ich zakątki filmowo, przy pomocy urządzenia, które w sumie bardzo chciałbym wykorzystywać – Sony A7SII. Ale cóż, na niskobudżetowcu też się da, jak widać…
W każdym razie trzeba było obrać za cel miejsca dobrze wyglądające na zdjęciach, tudzież filmach, rzecz jasna. Wybierać długo nie było trzeba, gdyż wszelkie pikantne doznania tego typu doświadcza się głównie w praskich zakamarkach.
Tym razem również nie było inaczej, a po niespełna godzinie staliśmy już w docelowym miejscu. Pierwszym punktem miała być sławna wszelkim elitom szmaragdowa spirala, lecz los chciał inaczej.
Przechodząc obok wejścia do kamienicy nieopatrznie obróciłem głowę wgłąb, lustrując przelotnie widok. Oceniwszy sytuację przyspieszyłem nieznacznie kroku, ażeby jedynej w naszej trójce niewieście nie wpadło do głowy to, co wpaść jednak musiało.
– Eryk, zaczekaj! – zawołała, raptownie znikając w bramie.
– Noż kurwa mać, naprawdę? – burknąłem naprędce, starając się wyprzedzić nowego znajomka, by zasłonić go przed pożerającymi spojrzeniami autochtonów.
Ich było, chyba, czworo.
W miarę młody, acz na pewno starszy, przedstawiciel kasty dresów pierwotnie odziany jedynie w dolną część garderoby oraz klapki, jego rodzice oraz sasiad.
Zatrzymam się na tym pierwszym, wszak to jemu przyszło z nami debatować.
Około 26 lat, wysoki, ale nie potężny w budowie, krótkie, jasne włosie przykryte czapką z daszkiem (i trzema paskami). Na twarzy wielki uśmiech, a to dlatego, że konwersacja to najprawdopodobniej najciekawsze, co dziś spotka owego osobnika. Swoją drogą to kolejny napotkany przez nas na szlaku Kamil, poprzedni również pełnił rolę informacyjną, również był nietypowy. Ciekawe czy to początek jakiegoś zwyczaju, spotykanie nosicieli tegoż imienia…

Wracając jednak do naszej wizyty, pochłonięty do reszty młodzieniec wypytywał nas z entuzjazmem o cel tego momentu, toteż wyjaśniliśmy zwięźle o wizycie naszego znajomka.
– A on to jakiś Włoch?
– Właściwie Hiszpan.
Lekko naginając rzeczywistość pozwiedzaliśmy chwilę dziedziniec, cały czas okazując wielki szacunek oraz podziw, po czym przyjęliśmy zaproszenie do środka kamienicy.
– No, widzicie tutaj, to my wszystko z rodziną zrobiliśmy. Kiedyś to tu taki syf był, ale zobacz, no, tam – energicznie wskazał, zaczepiając „Hiszpana” – jakieś obrazki kiedyś były, ale żeśmy wszystko oczyścili.
Obserwowałem bacznie ręce jegomościa, ale wszystko wskazywało na to, że faktycznie jesteśmy dla niego niczym podopieczni przewodnika i najwyraźniej miał niemałą frajdę, opowiadając nam o tym, jak to oszpecili ową klatkę, nadając jej uroku opuszczonej rudery. Nie mówiłem tego wszystkiego na głos, wręcz przeciwnie, powoli przytakiwałem, myśląc, że decyzja o wczorajszym wygoleniu boków mogła być jedną z roztropniejszych w ostatnim czasie, biorąc pod uwagę zwyczaje dzielnicy, którą przyszło nam eksplorować.
Kończąc swój wywód, Kamil pozwolił nam pozwiedzać chwilę na własną rękę, zaznaczając byśmy koniecznie potem do niego wrócili i powiedzieli, jak nam się podobało.

Uwieczniwszy co trzeba na fotografiach, pogawędziliśmy chwilę z gospodarzem. Od zachwytu była oczywiście vaykma, zatem sytuacja była całkowicie pod kontrolą, a sam mogłem zająć się obserwacją otoczenia, zauważając, że dookoła reszty lokalnego towarzystwa pojawiła się przyzwoicie duża kupka kiepów. Wyjście na dwór w taką pogodę to szczyt, jasne?
Następną atrakcją było zrealizowanie pierwotnego założenia, czyli wstąpienie do kamienicy mieszczącej kilka okazałych tajemnic, z czego spiralna klatka schodowa o barwie morskiego szmaragdu była istotnie największą. Na drzwiach frontowych zastaliśmy jednak informację o remoncie, jednak nic nie było w stanie zrazić nakręconej już do granic możliwości damskiej części ekipy, toteż weszliśmy do środka, by wypełnić nasze płuca pyłem.

Dla nich była to odmiana od papierosów, dla mnie od czystego powietrza, gdyż palenia nie toleruję uskuteczniam.

Reszta spaceru zapewniła nam jeszcze kilka praskich widoków, a uzupełnieniem i końcem okazało się Powiśle, przez które przeszliśmy spacerem, żegnając się na jednej z najbardziej zapchanych w czerwcowy weekend ulic.
W sumie wyszło całkiem ciekawie, nie zaprzeczę.

Horysz + Rybak + Heliusz

10. X

Wkrótce.

Artykuł Limit pochodzi z serwisu Left To Explore.

W trakcie krótkiej przerwy nanoszę na mapę większość punktów. Staram się również wstępnie oznaczyć trasę, lecz, jak wiadomo, różnie to w rzeczywistości bywa z moimi skłonnościami do zbaczania z ubitego traktu.
Gdy wychodzę z Galerii, jest już chwila po 10. Przez następne kilka godzin będę wędrował, nie planuję kolejnej przerwy.
Początkowo idzie mi opornie, pierwsze kilka punktów na mapie jest dla mnie niedostępnych, cały entuzjazm nieznacznie spada. Jednak pomimo kilku fantomowych, bądź strzeżonych bardzo pilnie miejsc, udaje mi się natrafić również na takie, o których istnieniu nie wiedziałem.

Są to zazwyczaj nieco zrujnowane kamienice kryjące swe wdzięki kilka kroków poza głównymi drogami. Nie przeszkadza mi to, nie czuję się nieswojo, gdy czyjś wzrok dotyka mnie mówiąc „wydaje mi się, że nie powinno tu pana być”. Zamiast tego uśmiecham się i idę, jakbym mieszkał w klatce obok, znając teren na wylot.
Pierwsza poważna zdobycz nie należy do najprzyjemniej pachnących. To samo tyczy się porządku zachowanego wewnątrz, gdyż pierwszym, co rzuca mi się w oczy jest brązowy zaciek na jasnej ścianie. Taki najzwyczajniej mają klimat, a ja całkowicie to szanuję, ponieważ w głowie rośnie wskaźnik zadowolenia. W tej sytuacji każdy schodek wydaje się mówić „o jeden za dużo, drogi kolego, wycofaj się, póki możesz”, lecz pozostaję głuchy na te docinki, gdyż i tak muszę zrobić swoje.

Warto zaznaczyć, że cały czas wędruje wzdłuż najpopularniejszej ulicy w Mieście. Mimo to, wraz z przemierzanymi metrami zauważam występujący tu kontrast. W jednym momencie idę przed śnieżno-białymi fasadami, aby chwilę później po mej prawicy zobaczyć zabite sklejkami okna ruiny. Zadziwia mnie to i fascynuje. Ponadto jestem na tropie czegoś większego, lecz przyjdzie mi to odkryć dopiero siedząc w autobusie powrotnym.
Tymczasem kontynuuję swoją wędrówkę po Mieście, czując narastający we mnie niepokój. Samotne odkrywanie nowego miasta jest rzeczą nadzwyczaj ciężką przy moim usposobieniu, a to dlatego, że wraz z doznaniami wizualnymi potrzebuję również elementu werbalnego, będącego poniekąd czynnikiem łączącym wszelkie refleksje w mej jednostce percepcyjnej o chaotycznych skłonnościach. Nie wspominając już, że w grupie trudniej o kłopoty, a ja wszakże nie znam mentalności autochtonów, zatem staram się pełznąć na czworaka po cienkim już, późno-marcowym lodzie.

Nim skręcę w kierunku kolejnej klatki schodowej na mej liście, podchodzę do starszych jegomościów o obliczach godnych najwytrwalszych stoików i witam się grzecznie. Stół, przed którym obradują znajduje się naprzeciw domu handlowego Magda. Nie wiem, czy nadawanie budynkom, organizacjom oraz, ogólnie, rzeczom martwym nazw, które uchodzą za imiona ludzkie, ma jakikolwiek sens, lecz uwagę zwracam na to dopiero niespełna rok po minionych wydarzeniach, składając wyjątkowo dobrze zapamiętane obrazki w całość.
Po krótkiej wymianie życzliwych spojrzeń z posągami dochodzę w końcu do jednego z ciekawszych obiektów na mej liście. Szczęśliwie pan idący kilka metrów przede mną okazuje się pracować w owej kamienicy, dzięki czemu umożliwia mi jej zwiedzenie. Wchodzę jak do siebie, lecz po kilku krokach zauważam, że budynek posiada swojego Pana Ochroniarza. Omijam wątpliwości i postanawiam na wejściu wyłożyć swoje wszelkie intencje, witając się z cieciem i pokrótce opowiadając mu cel swej wizyty jego obiekcie. Ten bez problemu pozwala mi zrobić kilka zdjęć, a ja odwdzięczam się szczerym uśmiechem i zostawiam pod jego pieczą swój plecaczek.
Wnętrze tej klatki jest kuriozalne. Dolna część została finezyjnie ozdobiona, natomiast na górę jakby nie starczyło środków, gdyż zarówno poręcze, jak i schody, zostały wykonane według planu zakładającego minimalizację kosztów. W praktyce wygląda to tak, że dopóki na piętrze urzęduje jakaś firma, dopóty jest ładnie. Potem jest byle jak, choć i tak mi się to podoba, gdyż fascynują mnie wszelkie architektoniczne kontrasty.

Po wykonaniu swej roboty schodzę na dół, a Pan Ochroniarz sam do mnie zagaja.
„Tu niedaleko, dosłownie kilka przecznic dalej jest bardzo podobna klatka, ale większa, ciekawsza. Pan tam też pójdzie, zdjęcia porobi…”
Szczerze? Zdziwiłem się. Pierwszy raz ktoś z własnej, nieprzymuszonej woli służy mi dopomogą. Dotychczas kręcąc się po wnętrzach kamienic bliżej byłem zarobienia guza, aniżeli uzyskania informacji o podobnych obiektach w okolicy. Powiadomiłem swego rozmówcę o tym, że zamierzam odwiedzić wskazany przez niego obiekt i serdecznie mu podziękowałem za okazaną życzliwość. Porozmawialiśmy jeszcze trochę o sprawach przyziemnych i z niechęcią musiałem się pożegnać.
Po wyjściu z budynku czuję się o wiele lepiej. Doświadczona przed chwilą sytuacja prostuje nieco zmierzające dotychczas w złym kierunku wnioski o mentalności miejscowych. Ludzie nie gryzą, stanowczo, lecz nie byłem pewien co do słów przez nich wypowiadanych. Następnymi porządnymi obiektami są dwie klatki położone niedaleko siebie.

Po drodze odkrywam również kilka murali, lecz to tylko dodatek, za którym zbyt wiele nie trzeba ganiać, gdyż (zazwyczaj) nie jest schowany w środku kamienic. Pierwsze wnętrze okazuje się być…najlepiej zamaskowanym jak dotychczas obiektem.
Patrzę na adres, wszystko się zgadza.
Patrzę na budynek – niezupełnie…
Jak się okazało chwilę później, byłem w odpowiednim miejscu.
Na czym więc polegał konflikt? Budynek, w którym znajdowała się zrujnowana część klatki o zapachu i wyglądzie pasującym do określenia „speluna”, był w bardzo dobrym stanie. Elegancki front lśnił jako-taką bielą, a jedynym elementem niepasującym do całej układanki był właśnie ten, do którego przyszedłem w odwiedziny…

Śmierdziało tam nieziemsko, na półpiętrach stały częściowo puste butelki najtańszych trunków, a towarzystwa dotrzymywały im różne inne śmieci. Rozłożywszy statyw naświetliłem kilka scen i czym prędzej opuściłem obiekt, na terenie którego istniało ryzyko konfrontacji z niezadowolonymi lokatorami. Nie trudziłem się ze składaniem statywu, bowiem druga klatka znajdowała się kilkaset metrów dalej. Idąc tak ze swoim narzędziem na wierzchu wyłapałem kilka spojrzeń kwalifikujących się do tych z grupy „uważaj młodzieńcze z tym drogim sprzętem, bo brakuje nam akurat na piwo”. Raczej nie jestem z tych strachliwych, aczkolwiek będąc na cudzym, za wiele do powiedzenia bym nie miał.
Do tymczasowego celu dotarłem jednak bez problemu. Więcej, problemu nie miałem również z dostaniem się do środka kamienicy, gdyż stała ona otwarta na wszelkich turystów. Zamiast nich spotkałem jednak wychodzących z mieszkania na pierwszym piętrze robotników, obojętnie mierzących mnie wzrokiem.

Wszedłem na samą górę, zrobiłem swoje. Zszedłem na dół, robiłem co należy, gdy w trakcie tej czynności dostrzegłem, że w kierunku klatki zmierza starsza pani z zakupami. Zaczekałem chwilę i zaproponowałem swoją pomoc. Po wniesieniu toreb na drugie piętro i zakończeniu fotografowania owego obiektu udałem się do kamienicy rekomendowanej przez Pana Ochroniarza. Miałem nadzieję, że uda mi się wejść doń bezproblemowo, gdyż robiło się coraz później, a ja od rana nie miałem chwili odpoczynku.
Po dotarciu pod obiekt nie miałem bladego pojęcia, z której strony dostać się do środka. Najbardziej prawdopodobne wejście prężyło swoje kraty dumnie i stanowiło ciężki orzech do zgryzienia. Przed klatką siedziała znudzona staruszka, próbując zachęcić kogoś do kupna swoich kwiatów. Zagadałem do niej, czy aby nie wie, jak dostać się do środka i czy faktycznie w środku znajduje się to, czego szukam. Nie dowiedziałem się od niej jednak zbyt wiele i po chwili byłem zmuszony narzucić się któremuś z domowników. Jak zwykle, starałem się nie owijać w bawełnę i zdradziłem rozmówczyni powód, dla którego chciałbym dostać się do jej budynku. I wystarczyło, po chwili byłem w środku. Pierwszy raz ujrzałem podobnych rozmiarów otwartą klatkę schodową, słowa są w stanie to opisać, lecz bardzo pobieżnie. Dlatego zrobiłem trochę zdjęć, starając się ukazać skalę „Królowej” klatek Miasta. Spędziłem w niej dłuższą chwilę, delektowałem się widokiem nawet po sfinalizowaniu swojego foto-zadania.

Czas jednak naglił, a ja poczułem pierwsze objawy zmęczenia podczas wspinaczki ze statywem na najwyższe piętro kamienicy, zatem udałem się niezwłocznie do znajdującego się nieopodal centrum handlowego. W międzyczasie odbyłem jedną z wielu rozmów w ciągu tych dwóch dni z osobą wówczas dbającą pośrednio o stan mojego morale.

Po spożyciu niewielkiego, lecz bogatego w kilodżule posiłku, odbyłem rozmowę z właścicielem mojego niedoszłego hotelu (czyt. znajomym) odnośnie spotkania z jego kumplem, który ma mnie w zamian przenocować. Ustaliliśmy godzinę spotkania na okolice 18. Ponadto otrzymałem kolejną rekomendację, tym razem było to muzeum sztuki, które mogłem zwiedzić za symboliczną złotówkę.
Czasu do spotkania pozostało całkiem sporo, zatem postanowiłem przedłużyć nieco popas i na spokojnie przyjrzeć się wystawie. Oto kilka kadrów z losowych ekspozycji:

Postanowiłem wrócić również z buta, co było nieco szalonym pomysłem. Nie widziałem jednak potrzeby z korzystania ze środków komunikacji miejskiej, gdyż kłóciło to się z mą empiryczną postawą.

Z nowym znajomym spotkałem się chwilę po godzinie szóstej wieczorem, pod Galerią, w której byłem niemal dziewięć godzin wcześniej. Kilkanaście minut integracji w cztery oczy, po czym dołączył do nas jego znajomy. Nieopodal centrum handlowego znajdowało się ich lokum, zatem po chwili wędrowałem już bez zbędnego bagażu. Dowiedziałem się, że moi towarzysze planują napić się piwa, zatem nie oponowałem. Dalsze wydarzenia tego dnia oraz następującej po nim nocy nie są już aż tak istotne. Zmęczony umysł szybko traci poczucie czasu, a zwłaszcza, gdy dookoła tak dużo się dzieje.

Zasnąłem trochę za późno.

Zatem nieco za późno wstałem.

Szybko założyłem na siebie odzienie, spakowałem swój przenośny dobytek, podziękowałem stokrotnie swemu materacodawcy, który swoją drogą okazał się jedną z najsympatyczniejszych osób poznanych w dziwnych okolicznościach, i wyszedłem. Po drodze wstąpiłem do znanej już niemal perfekcyjnie Galerii, aby zakupić sobie prowiant do wieczora. Na konsultacje dotarłem nieco spóźniony, lecz jednak nie, gdyż z założenia nie było tu żadnego godzinowego planu.
Skończyło się chwilę przed pierwszą po południu, a ja miałem dodatkowe kilkaset minut wolnego czasu. Udałem się zatem zobaczyć kilka murali, których nie udało mi się odwiedzić dnia poprzedniego. Pieszo, oczywiście.

Tym razem bez większej presji, gdyż wszystko, na czym mi zależało zostało przeze mnie już zdobyte. Pierwszy okazał się być malunek ochrzczony przeze mnie „domkiem na patyku”. Szybkie zdjęcie, gdyż akurat byłem w trakcie rozmowy podtrzymującej morale i poszedłem dalej.

Chwilę później musiałem jednak wracać, gdyż ulica Wysoka okazała się być zamknięta ze względu na prowadzone wówczas budowy nowoczesnego dworca kolejowego. Zmuszony zatem byłem do obejścia całkiem sporego kawałka ulicą Kopcińskiego. Jako ciekawostkę dodam, że stołeczny odpowiednik tejże ulicy znajduje się tuż obok mojego miejsca zamieszkania. Przypadek? Nie sądzę.
Po obejściu znalazłem się na ulicy Uniwersyteckiej, gdzie mieściły się na sąsiednich budynkach dwa ciekawe murale.

Wykonawszy dokumentację owych malunków, zauważyłem, że zdjęcie „domku na patyku” nie do końca mnie satysfakcjonuje, zatem postanowiłem zawitać tam raz jeszcze.
Wróciłem tą samą drogą, lecz z tą różnicą, że złapałem okazję podjeżdżając jeden przystanek autobusem.

Po naprawieniu kadru pozostał mi jedynie powrót na dworzec, lecz ciągle miałem około dwie godziny wolnego czasu, zatem nietrudno się domyślić, że dzielące mnie niespełna cztery kilometry od dworca PKS zadecydowałem pokonać pieszo. Podjąłem nieco alternatywną drogę, dzięki czemu odkryłem jeszcze dwa warte uwagi murale.

Na dworzec dotarłem wystarczającą chwilę przed czasem.

Wyjeżdżając z Miasta poczułem coś dziwnego.
I nie były to odciski po niemal trzydziestu kilometrach przechadzki w ciągu tych dwóch dni.
Wydawało mi się, że mój węch świruje, gdyż każda kamienica, którą odwiedziłem, lub koło której przechodziłem, posiadała swój własny zapach.

Jedni go nazwą fetorem i wcale nie zauważą różnorodności.

Dla mnie to właśnie specyfika i unikalna małostkowość tego miasta.
Tak zwany klimat.

Pozdrowienia dla wszystkich poznanych i niepoznanych wówczas ludzi.

Artykuł Turpysta pochodzi z serwisu Left To Explore.