Młody mężczyzna o krzepkiej budowie ciała ostrożnie wszedł do pomieszczenia, starając się, aby srebrna taca wypełniona po brzegi najrozmaitszymi frykasami, którą dzielnie niósł, nie uszczupliła swych zasobów. Na jednym z dwóch połączonych ze sobą łóżek leżała kobieta w wieku podobnym do przybysza. Otworzony balkon przepuszczał dźwięki z zewnątrz, choć wydawało się, że potężny koncert insektów bez problemu przewierciłby się przez każdą okoliczną ścianę. Jednak bez otwartych okien zwyczajnie się nie dało wytrzymać, gdyż w niewentylowanym pomieszczeniu duchota prędko dawała się we znaki.
Postawiwszy tacę na stoliczku, mężczyzna opadł z wyraźną ulgą koło kobiety.
– No, no! Jak zwykle wiesz, czego chcesz… – westchnął i z rozrzewnieniem wpił nos we włosy swej partnerki.
– Wiemy, czego chcemy. – poprawiła, kładąc dłoń na co najmniej poprawnym torsie faceta.
– Racja, w przeciwnym razie by nas tu nie było.
– Otóż to.
Wszystko zmierzało ku jednemu. Mimo tego po chwili wznowiono rozmowę.
– Słuchaj, co sądzisz o tym cieciu?
– Że z recepcji? Dziwny ma uśmiech, lico jakieś takie kryjące tajemnicę, lecz z drugiej strony człowiek jakby jowialny…
– Ano właśnie, za dużo mam wrażeń, gdy patrzę na tego człowieka. Miejmy się na baczności, co?
– Skoro tak mówisz… W sumie straszna dziura, jakby nie patrzeć. Z dala od skupisk ludzkich może zdarzyć się wszystko…
– Dokładnie. Lecz póki co zajmijmy się zawartością przyniesionej przeze mnie tacy. Jesteś gotowa?
– Jeszcze jak!
Była, zdecydowanie.
Jedna noc, dużo seksu.

Tego czasu z pewnością przez długi czas nie zapomną, tfu, nie zapomnieli.
Przed oczami migała mi już ostatnia scena, po raz kolejny opuszczali pokój, a ja po raz kolejny poczułem jak coś pęka w mojej głowie. Uczucie bólu psychicznego jest po stokroć gorsze od fizycznego, nie da się nad nim zapanować, nie można go uśmierzyć. Pojawiająca się raz za razem w kółko wizja powodowała u mnie tenże rodzaj dolegliwości. Co jeszcze gorsze – znajdowałem się poza swą ziemską powłoką i wszystko, co mnie dotykało, uderzało bezpośrednio w mą duszę. Nie wiem, czym to groziło, lecz na pewno niczym dobrym. Ponadto, będąc w owej pułapce, moje ciało najprawdopodobniej pozostawało bezwładne, zatem zagrożone otoczeniem bądź jakąkolwiek nieprawidłowością w poprawnym funkcjonowaniu organizmu.
Z wszelkich metafizycznych dywagacji wyrwał mnie bezdźwięczny pisk roznoszący uszne bębenki niczym start rakiety wysyłanej w kosmiczne przestworza przez hamerykańską organizację znaną jako NASA.
Nie wchodź, człowieku…
Młody mężczyzna o krzepkiej budowie ciała ostrożnie wszedł do pomieszczenia, starając się, aby srebrna taca wypełniona po brzegi najrozmaitszymi frykasami, którą dzielnie niósł, nie uszczupliła swych zasobów.
Kobieto.
Nie mogłem niczego zrobić, a każda próba „czegokolwiek” kończyła się płynącym rozdwojeniem wizji.
Moje natarcia były bezsensowne.
Niczym łyżka cukru okalająca oscypkowy szczyt.
Dynamit zjedzony przez kwas żołądkowy.
Lot Dikara nad Morzem Czarnym.
Konfitura polana wrzątkiem spazmatycznym.
Gojenie się rany w upalnym ultrafiolecie.
Jabłuszko-pimpuszko.
Jedna trzecia zerowego spoczynku.
Noc na kłodzie w próżni atomowej.
YYY
Jedna noc,

Myślę, że już wystarczy – przeczytałem? na głos tajemniczym, nieznajomym szeptem.
Koło mnie stanął.
Dwa palce w gardło. Podbródek, się wie.
Okrążenie gałek ocznych, ciemno, pięknie, oooooo.
Konfuzja ustąpiła niczym konfitura polana wrzątkiem eterycznym.
– Chciałbym, abyś pamiętał. – prostym wzrokiem ocznym uzmysłowił mi słowa niemiłosierny hultaj. – Pamiętał, boś młody. A twego kompana już raczej nie nastawię, wybacz. Pamięta, co chce, choć retrospekcja ode mnie gratis. Taka nasza to już moc, chłop sam na nią wszak pracował, wdzięczni mu jesteśmy.
– Tak?
– Ano! Gdyby ściany umiały jeszcze czuć… Może za kilka lat, kto wie…
Na ten moment spójrz tylko, ile opowieści zrekonstruowaliśmy dzięki pewnej organizacyjnej drobnostce! Nie zwróciłeś zapewne uwagi, za mocno chybam ustawił pętlę. Ale to nic. To nic. Teraz będzie. Tapety, tapety, tapety. Na pewno zauważyłeś, ale nie podejrzewałeś, ha! W wizjach ich brak, bo to z nich zapisywane są wszystkie informacje niezbędne do rekonstrukcji. To z nich czytają ściany, sufity. To ich cała zasługa. No! – klasnął radośnie.

Nagle zrobiło się ciemno. Dostrzegłem swą pozycję, warsztat. Sierżant leżał skuty w saniach, z mojej dłoni wystawały zardzewiałe kolce tarczy piłowej. Krwisty skrzep do końca próbował zatrzymać mą kończynę, lecz rozłąka była nieunikniona.

– Raczej znam twój stan, a mimo to mnie zadziwiasz – kolejna sztuczka zakończona fiaskiem. Coś jednak tam jest… gdzieś… w górach?
Ctrl+Alt+O, no trochę krzywe, jakby leci w prawo.
Przytrzymałem matrycę pancernego Dell’a, gdyż pociąg właśnie przejeżdżał przez most w Tczewie i nie chciałem przegapić obserwacji tego majestatycznego tworu. Zawsze robi takie samo wrażenie, nie ma co. Chciałbym przejść się przezeń dżdżystym rankiem i spojrzeć na całkiem rozległe tu kontrastowe krajobrazy.
Z powstających mglisto-mostowych wyobrażeń wyrwało mnie ukłucie.
Lewa strona klatki piersiowej promieniowała uszczerbkiem. W gardle zalegała gula wielkości piłki bejsbolowej, lecz jej przełknięcie nie było tak trudne, jak mogłoby się wydawać. Mimo to dokończyłem obróbkę fotografii i zacząłem ładować swój chłam do taktycznego bekpaka o kolorze czarnych oliwek. Za oknem migały kolumny podtrzymujące dach peronu dalekobieżnego.
– A więc loteria. – Powróciłem rzeczywistością do bezecnego bydlaka. – Współczuję. Naprawdę. Rzadko kiedy dobro mierzymy intencjami. Dużo częściej dokonujemy, eh, do-ko-nu-je-cie pochopnego rachunku ułudnej rzeczywistości, bojąc się zmienić coś na możliwie lepsze, lub przeciwnie, kalkulując przy pomocy zewnętrznych wpływów, niekoniecznie zgodnych z waszą naturą.

Święta prawda. Jesteśmy mistrzami zatracania. Wystarczy spojrzeć na niegdyś tak pożądaną prostolinijność. Dążąc do celu okazało się, że na świecie istnieje o wiele więcej, niż by się mogło pierwotnie wydawać. Pokuszeni choćby raz, przestajemy być sobą, ferując kurhany wyroków.
Mentalnie niepoprawni, kardynalnie przestawieni.
Choćby idąc ulicą, zobaczyć można armie szarych klonów, prężących swe idealnie wyprofilowane postury w jedynym oczekiwaniu na zbawienie.
Ironicznym trafem sedno nawet się nie chowa.
Otwarci na wszystko i tylko siebie.
A moje miejsce?

Poza eterem.
Zazwyczaj widzę za dużo, słucham zbyt dokładnie, myślę na temat.
Jednocześnie mogąc wytłumić swe wnętrze, by po czasie nie znało niczego.
Najlepszym przyjacielem – echo?
Implikacji iluminacji brak.

– Jesteś niezwykle skromny. – roześmiał się strażnik-mistrz.
– Ta. – odparłem z wycofaniem.
– No właśnie. Gdybyś raczył tworzyć riposty bazując na procesach zachodzących w twej jednostce percepcyjnej… Uch, może lepiej nie? Obecne realia mogłyby nie zaakceptować takiego odstępstwa. Niemniej doceniam ów systematycznie tłamszony potencjał, iście wartościowy, choć specyficzny, z ciebie interlokutor.
– Dziękuję? A może przepraszam? Już nie wiem sam.
– Powinienem was oswobodzić, zaczynasz majaczyć.
– Tak, jednak dziękuję.
– Dobrze, wystarczy nam. Niestety trochę witalności z was uleciało, a już szczególnie z twojego towarzysza, lecz takie są skutki uboczne mojej konstrukcji. Choć i tak uważam to za małą cenę – zazwyczaj w ogóle nie roztkliwiam się nad zwykłymi gośćmi, serwując nieco inne zdarzenia na łamach mych panoptykonów. Tomka jednak zapamiętałem jako bardzo przezornego jak na swój wiek, zatem pozwoliłem mu na swobodny powrót w ledwo widne zakamarki jego pamięci.
– Prawda, niewiele mi mówił, dziwne.
– Mógł zapomnieć…
– A właśnie, co to za liszaje na sufitach?
– Bystrzacha. Sedno całej mej konstrukcji i poniekąd swoiste dyski twarde. Albo wskaźniki. W każdym razie są powiązane z tapetami, bardzo. – uśmiechnął się tajemniczo.
– One… Pulsują.
– Sedno, serce. – znowu uśmiech. – A teraz ostudzimy Tomasza, taaak.
Przez chwilę huczało mi w głowie jak gdyby ktoś wpuścił do niej trzynastu żołnierzy dzierżących niewytłumione karabiny M4, zezwalając im tym samym na bezkarne postrzeluchy z racji absurdu.

Tomasz wstał, spojrzał na mnie, dookoła, po czym wystrzelił z ręką gdzieś na prawo od mego ramienia sycząc:
– Ożeż ty chuju nikczemny!
O dziwo trafił, a mistrz się uśmiechnął.
– Niewątpliwiem zasłużył, jakbyśmy kwita. Choć i tak czeka cię jeszcze jedna hipnoza, ale to zaraz. Nie cieszysz się na spotkanie po latach? Ile to już minęło, 20? Spokojnie! A ile się u nas zmieniło… Sam zapewne widziałeś.
– Racja. – Sierżant jakby wystygł, choć ręka ciągle mu drgała. – Dzięki za wycieczkę po odmętach mej pamięci, jakby.
– Mam nadzieję, że wszyscy jesteście tak zdrowi i szczęśliwi jak owej nocy. Jest mi jedynie przykro, że nie mogę was, tu obecnych, ugościć w sposób podobny ówczesnemu. Niekiedy jednak role się zmieniają, ulegają drastycznym tudzież radykalnym zmianom, albo w ogóle zakańczają swój byt.
– Zgadza się, coś o tym wiem. Obejdzie się. A teraz wybacz, musimy wracać. Możemy…
– Owszem, możecie. – na twarzy mistrza pojawił się znany mi już uśmiech, a na moich plecach ciarki.
Sierżant zaczął bezwładnie opadać, lecz przed zderzeniem z ziemią, wbrew fizyce, drgnął i naraz się wyprężył. Na jego twarzy zastygł uśmiech strażnika…
– To taki podarunek, tym razem mi nie uciekł. – wyciągnął do mnie dłoń. – Nie wracaj tu, proszę. Wyczuwam rychłą destrukcję w mej konstrukcji, lecz i tak zrobię co mogę, by uchować najcenniejsze. Przepraszam za napady lęków, widzę czasami zbyt wiele i nie jestem w stanie się powstrzymać. Trzymaj się i spokojnie – za jakiś czas towarzysz odzyska rezon i, co lepsze, wszystko zapamięta!
Uścisnąłem powietrze i ze zdziwieniem zauważyłem, że pomagam przerzucić torby ze sprzętem przez otaczający teren płot.
Jak znalazłem się na zewnątrz? Tak, jak znalazłem się wewnątrz.
Szybko.

Ależ gorąco. Pink Floyd’owe rytmy drogi powrotnej były jedynym, co nieco odciągało od niezmiernej spiekoty. Przyklejony do okna wodziłem wzrokiem za mijanymi sylwetkami lasów, pól, domów, stacji benzynowych, lecz działo się to jakby obojętnie, bez jakiegokolwiek entuzjazmu.
Myślałem sobie regresywnie, gdy nagle auto zahamowało z piskiem.
Spojrzałem w bok, Sierżant synchronicznie.
– Kurwa! – krzyknął.
I pojechaliśmy dalej.

Koniec

Od ponad sześciu miesięcy zdjęcia wykonuję jedynie dla siebie – może trochę z przyzwyczajenia i sentymentu, a może żeby się nie zatracić. Są to jednak zupełnie odmienne obrazki, nie do końca zgodne z istotą LTE, choć i takie tu bywały.
Jeżeli nowy rok szkolny przyniesie ze sobą coś nowego, to nie będzie to ostatni post.
(Na tę chwilę galerii z opuszczonych miejsc na dyskach brak.)
Robiłem, co mogłem.
Do czego byłem zdolny.
Aby pozostać zgodnym ze swą naturą.
Bariera @! za mną.

Krzesła III

1. Jedna noc…

2. Brak

3. Panoptykony

Artykuł Krzesła III – Panoptykony pochodzi z serwisu Left To Explore.

Wakacje, czasu bez liku, planów prawie tyle samo i jakoś tak dziwnie człowiekowi na duszy…
Specyficznej grupie ludzi na ustach zastygło pewne innowacyjne ułożenie ścian i okien, i w ogóle wielu innych rzeczy; bo właśnie to wszystko tak składnie zostało zebrane w kupę, że faktycznie było się czym zachwycać.
I los pokierował mymi drogami, że jakoś o miejscu się dowiedziałem.
I los sprawił, że zamiast po raz kolejny odłożyć perełkę w TEN kąt mózgu, gdzie uplasowane są rzeczy niewarte uwagi lub niechciane, zyskałem możliwość odwiedzenia go w momencie zwanym”złotą godziną”.
Wszystko potoczyło się bardzo szybko, niespodziewanie, a ja sam byłem w owym okresie (na skutek owych wydarzeń) osobą niespełna rozumu, o bardzo niskim wskaźniku rozumu i godności człowieka. Tak czy inaczej umówiłem się ze swoim kompanem bardzo zgrabnie.
Brzmiało to mniej więcej tak:
E: Nastąpiła zmiana planów i będę przez około tydzień w Warszawie. Do tego mam zajebiste opuszczone miejsce, wejdź na taką i taką stronę, zerknij.
T: A co to? Mówisz o tym ośrodku… Wiem, co to, spałem tam…
E: No co ty!
T: W dziewięćdziesiątych jeszcze, ale nie pamiętam miejscowości. Masz namiar?
E: Mam kordy. To będzie wyjątkowo sentymentalna wizyta, nie?
T: Jedna noc… Coś koło dwudziestu kilku lat.
E: Hahaha, może znajdziesz swój pokój.
T: Aż tak dobrze nie pamiętam. Kiedy jedziemy?
E: Jak mówiłem – jestem jakoś do czwartku i raczej nie mam planów.
T: Wtorek?
E: Jasne.
Jak się umówiliśmy, tak też pojechaliśmy. Wczesnym dla nocnych ptaszków rankiem przybyłem na umówiony przystanek. Po chwili podjechał czarny Volkswagen, siedziały w nim trzy osoby.
– Siemasz, zahaczymy jeszcze o Sochaczew, młode trzeba odwieźć.- przywitał mnie kompan.
– Jasne, nie ma sprawy. – odparłem i z kamienną twarzą oraz szczypiącymi oczami usiadłem na przednim siedzeniu.
Podróż do pierwszego przystanku minęła szybko, głównie z uwagi na mą ospałość. Jednak potem, po zmianie stacji radiowej na cięższe brzmienia i wyruszeniu w bezpośrednim kierunku, moje znużenie zaczynało ustępować.
Czułem nawet coś na kształt ekscytacji.
W każdym razie dzień był bardzo gorący.
A robotę trzeba było wykonać.
Nie liczyłem na wiele, w głowie miałem mętlik.
Ciężkie warunki do kreacji.
Dzięki wyrozumiałości towarzysza dostałem dużą dawkę swobody.
Od początku jednak czułem w tym miejscu coś dziwnego. Obcego. Jakbym przyszedł w odwiedziny do niepokoju.

Kątem oka wyłapałem ruch za oknem. Refleks! Zastygłem w bezruchu i upewniłem się, że pozostałem niewykryty, po czym stopniowo zacząłem chować się za framugą. Aparat zastygły w pozycji statywowej dzielnie mnie osłaniał przed natarciem ze strony czyhającego na zwiedzających niegodziwców delikwenta. Cieć? Pierwsze słyszę. Całe szczęście, że nie kwapił się o wejście do środka i ograniczał swoje wpływy do zewnętrzności. Chociaż kto go wie, lepiej mieć się na baczności. Gdy już nieco uspokoiłem puls, a dookoła panowała względnie zastana i bezpieczna cisza, zachowując ostrożność udałem się w poszukiwaniu swego współtowarzysza. Wychyliwszy się zza rogu zobaczyłem stojący nieopodal sprzęt fotograficzny i wyciągniętą rękę Sierżanta.
Przybliżył ją do ust wyciągając jeden palec.
– Wciąż tu jest, spokojnie.
– Jasne, wiem.
Przeczekaliśmy moment niebezpieczeństwa. Niewiele było do rozmowy, jednakże i tak postanowiliśmy skomentować zaistniałą sytuację.
E: Kto to cholera był?
T: Cieciuch? Z psem chyba. Tylko coś stary.
E: Też odczułem podobne wrażenie, poszedł już? Trzeba będzie jednak uważać.
T: Ta, polazł. Jak foty?
E: Ano jakoś idzie, zaraz tu skończę, a tam?
T: Podobnie. Ty, a może to był zwyczajnie miejscowy na spacerze?
E: No nie wiem i wolę się chyba nie przekonywać.
T: Racja, lepiej pozostać incognito, samozachowawczo.

Byliśmy mniej więcej w jednej trzeciej roboty, gdy uderzyła we mnie pierwsza fala.
Wszechogarniający smutek, wyostrzony wzrok z chwilowymi plamami, miażdżące uczucie w klatce piersiowej, niedowład psychiczny.
Przystanąłem. Wyciągnąłem telefon. Kurwa. Kurwa jebana mać. Zajebana prętem przez swe obmierzłe lico wszeteczna kurwa.
Nie chciałem, nie mogłem, nie wiedziałem.
Zostawiłem aparat. Usiadłem. Wstałem. Przełożyłem w inne miejsce. Wyłączyłem. Usiadłem. Wstałem. Taki chuj. Uderzyłem. Syknąłem. Wziąłem aparat. Wróciłem.
Pierwszy raz czułem się jednocześnie bezradny, smutny, zatrwożony oraz wyprowadzony z równowagi. Furia liznęła mnie czubkiem swego obskurnego jęzora.

Zostań.
Przestań.
Uderz z całej siły.
.
Wiem lub wcale nie wiem.
Środek mój nadgniły.
.
Jeden oddech niczym.
Patrzę wciąż na tyły.
.
Woli był naprawy bezmiar.
Żalem mej mogiły.
–
Choćbym jeziorem migotał w sukurs zorzy,
Wszelkich zmartwień nie znał z przodu,
Końca by jeden był początek.
W moim świecie jątrzący brak.

Z transu wyrwało mnie własne pociąganie nosem. Ciepłym strumieniem o posadzkę waliła ciecz koloru…?
Słabo. Wyciągnąłem z torby butelkę i przemyłem twarz. Chusteczką dopełniłem reszty i po chwili dociskając mocno kulową głowicę statywu montowałem kolejną kompozycję w pamięci swej karty.
Znowu zacząłem myśleć.
Dlaczego to wszystko? Przecież jestem z dala od niedzierżonej przeze mnie ludzkości. Wykonując to, co sprawia mi przyjemność, w dodatku w niezgorszym miejscu. Co było nie tak? Nie wiem. Być może fakt, że nigdy nie lubiłem zmian. Zwłaszcza gwałtownych.
Niby dzięki nim odkryłem własne oblicze, niby.
Całkiem uczciwa wymiana, lecz zmiażdżone wnętrze klatki piersiowej od kilku dni nie potrafiło pojąć tego, co raz za razem objawia się w jednostce percepcyjnej.
Co ma być, to będzie, wsio.

Koniec końców wybrałem i zastosowałem racjonalny tryb myślenia i wyszedłem zwiedzać dalej. Skontrolowałem stan baterii, poziom ISO, tryb i zacząłem przeglądać dotychczas wykonane strzały. Nie jest źle, pomyślałem. Byle pójść za tropem.

Pozostałej części, czyli trzech okrągłych mieszkalniaków, zbytnio póki co nie widziałem. Ni w internecie, ni w trakcie trwającej wizyty. Toteż w miarę odkrywania każdego piętra pokój po pokoju, moja ekscytacja zdawała się wypierać wszelkie brakowe smutki. Oczywiście żaden człowiek nie jest w stanie kierować swym ciałem i umysłem na zawołanie, lecz póki robiłem zdjęcia, póty szło mi całkiem przyzwoicie.

Tak jak mówiłem, razem z Sierżantem staraliśmy nie wchodzić sobie w drogę. Dla mnie był to słaby dzień, dla niego sentymentalna rewizyta. Niemniej zawsze byliśmy sobie w odwodzie, wszak zawsze wszystko się może wydarzyć i bliska obecność kompana będzie wtedy bardzo na miejscu. Lub nawet ratująca życie.
Temperatura wewnątrz pączków była pioruńsko wysoka i proces eksploracji męczył niezmiernie. Między pierwszym a drugim budynkiem musiałem zrobić przerwę. Odetchnąłem ciężko, łyknąłem wody, zagryzłem jabłkiem i powróciłem do szukania ciekawych przestrzeni. Problemem mógł wydawać się fakt, że każdy budynek wyglądał niemal identycznie – wszędzie te same fotele, łóżka, narzuty – powtarzało się dosłownie wszystko. Wyjątkiem były tapety.
Niesamowite naścienne wzory stanowiły różnicę w przypadku każdej konstrukcji. Ponadto gdzieniegdzie mogło się odnieść wrażenie, że pokoje są nieco bardziej przestrzenne, jakby wyższego standardu. Oprócz tego różniły się partery budynków, które potrafiły być inaczej zagospodarowane. Przykładowo w jednym z nich na najniższym piętrze mieścił się gabinet lekarski, podczas gdy w innym świetlica.

Dokończywszy robotę z dwoma szklarniami, spotkaliśmy się na parterze razem z Sierżantem.
T: Zrobione? Został ostatni, chodźmy.
E: Zajdźmy jeszcze potem na teren, chciałbym obejrzeć plac zabaw i boisko.
T: Jasne, zajdziemy.
Gdy doszliśmy do końca korytarza, w twarz zionął nam stęchły, zimny powiew.
E: Co jest, pogoda się zmienia?
T: Może, zobaczymy.
Pokonawszy kilka następnych kroków, zacząłem nabierać obaw. Oto powracało dzikie uczucie, którego doświadczyłem kilkadziesiąt minut wcześniej, lecz jakby nie chciało mi tym razem odbierać trzeźwości, a jedynie przypomnieć o mej dzisiejszej niedyspozycyjności mentalnej.
Zacisnąłem szczęki i poszedłem dalej, nie dając dopuścić do siebie obaw.
Ten budynek, choć najdziwniejszy, podobał mi się najbardziej. Być może ze względu na panującą w nim temperaturę, niższą od średniej ośrodkowej, a może ze względu na nieco większy poziom rozkładu i otwarte patio.
Odsunąłem potężne skrzydło drzwi i wszedłem do środka budynku. Nade mną unosiło się niebiesko-błękitne niebo okraszone kilkoma wątłymi chmurami. Po środku otwartej przestrzeni rosła w betonowej donicy dostojnych rozmiarów paproć. Ponadto, dookoła, gdzie niegdyś leżały jedynie kamienie ozdabiające wewnętrzny ogródek, rosły wszelkie chwasty. Widać, że miejsce zostało opuszczone kilka dobrych lat temu, gdyż poziom zarośnięcia był imponujący.
Nacieszywszy się przyjemnym chłodem i stłumionymi promieniami słońca, po chwili wróciłem do środka. Sierżant majstrował coś właśnie przy jednym biurku, szarpiąc ostrożnie za jakiś przedmiot. Ten zaraz ustąpił i ułamek sekundy później usłyszałem zza pleców „Refleks, łap!”.
Złapałem. Pistolet. Prawdziwy? Skądże, kilkukrotnie za lekki, zabawkowy.
Sierżant z buńczucznym wyrazem twarzy celował do mnie z drugiego końca pomieszczenia.
– I co teraz, urbeksiarzu? – groźnym śmiechem wykrztusił z siebie mój kompan.
– Pojedynek w samo południe. – odparłem, uśmiechając się w myślach.
Strzeliliśmy sobie pamiątkowy obrazek ze znaleźnymi giwerami i powróciliśmy do penetracji fotograficznej ostatnich pozostałych zakątków.
Taką właśnie mieliśmy ostatnio tradycję – oryginalne zdjęcie zawsze sprawi, że w głowie zostanie co najmniej jeden pozytywny akcent dotyczący poszczególnej wyprawy. Niekiedy pomysłem zarzucę podczas przypływu spontaniczności ja, czasami zainspiruje starszy towarzysz. A że często nie jeździmy, pomysły zazwyczaj są dobre
Wychodząc na ostatnie piętro dostrzegłem nietypowe drzwi.

Pokój 310, PROSTE CHŁOPY.
Nacisnąłem na klamkę, lecz ta nie chciała ustąpić. No nic. Wyciągnąłem aparat i pstryknąłem zdjęcie, będzie chociaż pamiątka. Jednak odrywając oko od wizjera, zobaczyłem, że raptownie zmieniło się otoczenie. Zamiast numeru pokoju i napisu, zobaczyłem gładki tył drzwi. W pokoju panował wycieńczający zaduch, wręcz próżnia. Po chwili dziwnie nie zbędnego nieoddychania poczułem coś za sobą. Odwrócenie się zajęło mi mniej więcej nieokreślony czas; nie umiałem niczego wykalkulować. Jedynie wzrok starał się nie szwankować i gdy już obróciłem się w pełni, mym oczom ukazał się problem.
Na z grubsza normalną scenerię nałożone były częściowo nasycone wewnątrz konturów obiekty. Przy stole mogła siedzieć piątka chłopaków grająca w karty w towarzystwie procentów, lecz równie dobrze mogły to być tańczące w kącie spiżarni pająki.
Przyłożyłem ponownie aparat, chcąc zatrzymać w nim ten dziwny moment, gdy nagle obraz wyostrzył na rozgrywaną przede mną scenę, a po naciśnięciu spustu gwałtownie zniknął. W miejscu grających lokatorów pojawiła się chmara wyschłych niemal na pył insektów. Było ich tyle, że spokojnie starczyłoby na babcine konfitury.

Starałem się nie myśleć o tym, czego właśnie byłem świadkiem, ponieważ w głowie mimo to wciąż miałem mętlik, a owe zjawisko mogło mi jeszcze bardziej namieszać.
Ledwo wyrzuciłem je z głowy, a w moje małżowiny uderzył pojedynczy łomot.
Starając się zlokalizować źródło dźwięku, poszedłem na czuja do pokoju, koło którego przed chwilą kręcił się mój towarzysz. Za każdym razem czyściliśmy piętra według jednego schematu, więc po chwili byłem pewien, że stoję przed odpowiednią komnatą.
Żyły pulsowały adrenaliną, lecz ja już zbliżałem wizjer do oka w miejscu tabliczki ___. Głęboki wdech, na wydech pstryk!
Wnętrze było perfekcyjnie czyste, nie licząc tacy z resztkami wielkiej uczty. Mężczyzna pakował się w pośpiechu, a kobieta obok niego czesała się przed lustrem.
Pomieszczenie oświetlone było w zupełnie inny sposób, mimo tego, że żadne ze świateł się nie paliło. Zerknąłem za okno, drzewa były kilkukrotnie niższe, a drogami między budynkami przechadzały się szczęśliwe rodziny. Kilka z nich trzymało ręczniki i zabawki plażowe, więc domyśliłem się, że pora dnia jest bliska południa. Swych przypuszczeń nie mogłem poprzeć pozycją słońca, lecz cienie drzew jasno wskazywały, że wkrótce nadejdzie zenit.
Para znajdująca się w pokoju była ubrana wakacyjnie, w stylu retro. Do tego kobieta na głowie miała coś, za co wskazywano by ją w obecnych czasach palcem na ulicy. Niemniej prezentowała się całkiem intrygująco, lecz jednocześnie bardzo niewyraźnie, jak cała ta wizja, której byłem gościem…
Gdy zaczęli rozmawiać, rozpoznałem głos Tomka.
Kolejny dziwny zwiastun.
Dwudziestokilkuletni facet poruszał ustami w lekkim pośpiechu, a słowa, z którymi konwersowała kobieta, dobiegały również ze znacznie niższej wysokości. Spojrzawszy w dół zobaczyłem leżącego kompana, którego oczy nabiegły krwią, a zza przygryzionych do krwi ust dobiegał odmłodzony, niezakłócony głos.
– Wynośmy się stąd, Mira, ten człowiek wie rzeczy, których stanowczo nie powinien wiedzieć.
– Jak to, Tom?
– Opowiem ci już w aucie, póki co bądź spokojna i pozwól mi samemu załatwić pożegnanie.
Po chwili dwójka skończyła pakowanie, a widok zaczął się nieznacznie urywać. Im dłużej wpatrywałem się w zastany przejaw, tym bardziej me wnętrze rozrywał znany już brak.
– Sierżant! – opadłem ostatkiem sił nad bezwładnym towarzyszem. – KuRwa, tylko.. t-go brak.wao.
Kompletnie traciłem wszelką wolę. Nie byłem nawet w stanie zatrzymać zamykających się oczu. Bujana z coraz większą częstotliwością wizja zatraciła w końcu łączność, a nabite szczęki zwolniły ścisk w momencie, gdy para zamknęła za sobą drzwi.
Ratując kompana kompletnie zapomniałem o swoim aparacie, a gdy uświadomiłem sobie swój kardynalny błąd było już za późno i wszystko powoli zaczęło odchodzić w takpamięć.
Witajcie w naszym przybytku – nad pozbawionymi świadomości korpusami rozbrzmiał tajemniczy, dziecięcy szept.

Ilość słów: 1996

Krzesła III

1. Jedna noc…

2. Brak

3. Panoptykony

Sony A58 + Sigma 10-20/4.5-5.6 + Samyang 8/3.5 + Samyang 85/1.4 + Helios 44M-4 58/2

Artykuł Krzesła III – Brak pochodzi z serwisu Left To Explore.