Jedna noc…

Zawsze lubiłem wakacje. A przynajmniej jako dziecko. Przeczekiwanie całego roku szkolnego, natarcia zimy, pod koniec zmagania z własną wolą w trakcie pierwszych ciepłych miesięcy… I zawsze ta sama radość, że w zamian za systematyczny wysiłek nareszcie nadszedł czas nieograniczonej zabawy oraz, niekiedy, podróży. Pamiętam, że jeszcze podczas końcówek oczekiwań nic nie wpływało na mnie pozytywniej niż wydłużający się dzień wraz z kooperacją wizualno-wonną kwitnącej czereśni. Potem oczywiście owo połączenie zostało analogicznie zastąpione przez bardziej namacalny zamiennik, a konkretniej degustację pochodzących z tegoż drzewa wspaniałych owoców. Tak.

Ach, stare, dobre czasy. Niestety, wraz ze zdobywaniem przez człowieka świadomości, coraz trudniej jest zaspokoić jakiekolwiek duchowe zachcianki – cokolwiek skromnego by to nie było.
Istotą jednak zawsze byłem minimalistyczną, choć od życia brałem nieco więcej niżbym tego mógł potrzebować. Żyłem jednak dostatecznie, a folgowałem zmysłom jedynie w wypadkach pozasłużbowych. Stanowczo różniłem się od innych ludzi, gdyż byłem wszak materiałem na przyszłego wojskowego, lecz póki co moja kariera dopiero startowała.
A inni? Nasz gatunek przypomina niekiedy klepsydrę – dopóki piasek życia przesypuje się z komory do komory, dopóty goreje w nim niesamowita chęć witalna. Ponadto, jeżeliby połączyć figury jedynych występujących płci, wyszłoby coś na kształt odbitego stożka o polu trapezu. Przypadkowa zależność, będąca jednym z wielu misternych misteriów. No nic, nie mnie zostały powierzone takie dywagacje, gdyż jestem jedynie indywidualnym źdźbłem w pełnym polu trzciny, a nie słonecznikiem w zbiorze jęczmieniu.
Nie zgłębiając dalej tajników ludzkich struktur, skupiłem się na szosie. Oto bowiem jechałem na najbardziej wyczekiwane wczasy odkąd tylko pomnę, a obok mnie siedziała niewiasta, na myśl o której moje serce (o ile wojak takowe posiada, acz na potrzeby romantycznego klimatu trzeba założyć pozytywny scenariusz) biło nadzwyczaj chyżo.
Z Warszawy wyjechaliśmy jakiś czas temu, zdążyłem już wpasować w swoje dłonie obite skórą koło kierownicy. Radio miarowo szeleściło, przerywając od czasu do czasu rockowe rytmy, lecz mimo to czułem się wspaniale i po chwili wpadłem w pewien specyficzny drogowy trans. Na moment zapomniałem nawet o ekscytacji związanej z realizacją długo oczekiwanego wyjazdu; mijając metry asfaltu czas leciał nieubłaganie, a ja jedynie uśmiechałem się tępo, wykonując machinalnie wszelkie czynności kierowcy i bacznego obserwatora. Przydrożna flora rozmywała się, sprawiając swą prezencją, że miało się wrażenie lotu przez botaniczny tunel. Natura nie była mi obca, powiedziałbym nawet, że przynależała w pewnym sensie do tej samej grupy, co najbliższa rodzina, bowiem mój dywizjon otoczony był bezkresnymi hektarami zieleni, a kilka większych skupisk ludzkich nie stanowiło dla niej żadnej konkurencji w kategorii hegemonii terytorialnej. Toteż jadąc w kierunku bliżej spontanicznym, przyjemnie podziwiałem artystyczne twory nieokiełznanej przyrody, żałując niekiedy, że nie mogę się zatrzymać i doznać bliższego kontaktu z mijanymi sceneriami.
Następne kilka godzin upłynęło raczej gładko, acz trochę czasu spędziliśmy w przydrożnym zajeździe – potężny obiad jest podstawą męskiej podróży przez życie i wie o tym każdy szanujący się przedstawiciel tejże płci. Podobne wartości zazwyczaj wynosi się z domu, lecz dla przypomnienia wtłoczono mi to do głowy również w woju…
Na drogę powróciliśmy syci i zadowoleni, gdyż kolejny przystanek powinien już oferować nocleg. Póki co trzeba było jedynie dotrzeć do obszaru docelowego i poszukać takowego miejsca. Teren był już raczej lesisty, zatem rzadko kiedy zza gęstej zielonej ściany wyłaniał się czyjś przybytek. Sprzyjało to jednak beztroskiej jeździe, gdyż nawet nie dostrzegłem momentu, w którym słońce zaczęło chować się za sylwetkami drzew i przyświecać co krótki czas kolorem zachodu w nasze podróżne lica.
Las się jednak nieco przerzedzał, a wraz z nim dookoła zaczęły pojawiać się subtelne oznaki ludzkości. W pewnym momencie Mira nakazała mi skręcić, zauważywszy ludzi idących z przewieszonymi przez szyję ręcznikami, dzierżących w dłoniach butelki o zawartości pewnikiem przyjemnie gazowanej. Po chwili, jadąc za obiecującym tropem, dotarliśmy do jeziora, a zapytani o nocleg ludzie, jednogłośnie wskazali nam kierunek, w którym należało podążać.
– Na pewno nie przeoczycie, zapewniam was, panie! – z uśmiechem na twarzy krzyknął za nami przeżywający drugą młodość mężczyzna w pasiastych kąpielówkach typu slipki. – Mało gdzie zoczycie takie cuda!
Traktując jego słowa jako dobrą monetę podjechaliśmy we wskazanym kierunku, a po kilkuset metrach zaczęły ukazywać swe oblicza przedziwnej konstrukcji budynki.

– To jak? Zajeżdżaj! – Mira ewidentnie nie mogła powstrzymać podekscytowania…
Nie oponując wcale wykonałem polecenie niczym najprzykładniejszy młodzieniec, a po chwili sterczeliśmy na korytarzu przy recepcji.

– Dobry wieczór, czy macie może wolny dwuosobowy pokój? – zapytałem najserdeczniejszym głosem, jaki znajdował się w mym repertuarze. – Zabawilibyśmy, ku naszemu zażaleniu, jedną noc, gdyż zarówno okolica jak i sam widok owego schronienia przyprawił nas o… trudno to nawet nazwać.
– Witamy, tak, doprawdy, nie was jednych! – z zadowoleniem odrzekł recepcjonista. – Pokój, rzecz jasna, znajdziemy, lecz prosiłbym na początku o Państwa dokumenty… Taaaaak, wszystko się zgadza, oto klucz, komnata numer ___ znajduje się w ostatnim budynku po lewej stronie korytarza, natomiast wszelkie sprawy żywieniowe prosimy załatwiać na stołówce bądź w kawiarni, oba miejsca ulokowane są o tam, za Państwem, wystarczy jedynie skręcić w prawo i wybrać usługę. Jesteśmy przekonani, że poznawszy naszą ofertę, zechcą państwo zostać na dłużej… – Swój wywód zakończył sążnistym uśmiechem tak wwierconym w jego lico, że wzrok mej lubej po usłyszeniu owych słów dosłownie oszalał.
– Niestety, jesteśmy przejazdem. Można jeszcze spytać, jeśli łaska, ile nas będzie taka wizyta kosztować?
– Oczywiście, można by było, gdybym miał coś sensownego do odpowiedzenia, jednak, skoro nie mam, proszę po prostu korzystać i wypoczywać. Zapewniam, że żadna ze stron na takiej wymianie nie straci.
Dziwne. Myślałem, że w tak luksusowo wyglądającym obiekcie cena będzie co najmniej wysoka, a już na pewno zostająca drzazgą w umyśle na kolejne dni. A tu proszę, rzekomo mieliśmy nie zapłacić za ową przysługę ani złamanego grosza. Podejrzany interes, lecz czasy komuny dopiero co zostawiliśmy za sobą, więc nie chciałem wietrzyć w tej sprawie żadnych konszachtów ni iść w ślad brewerii, gdyż świadczyłoby to o wielkiej nieufności wobec rodaka, oraz byłoby ogromnym nietaktem, ponieważ rozchodziło się wszakże o pieniądze…

Pozostawiając wszelkie pieniężne dywagacje na potem, zaszliśmy do swej tymczasowej kwatery. Nie widziałem sensu w wypakowywaniu całego auta, toteż przenieśliśmy ze sobą jedynie rzeczy niezbędne w codziennym funkcjonowaniu. Nasz budynek (jak i zresztą każdy) miał kilka kondygnacji i przypominał konstrukcją amerykańskiego pączka. Korytarz był zasadniczo jeden i każdy pokój sąsiadował z każdym na danym piętrze, choć niekoniecznie bezpośrednio. Pierwszy raz w swym dwudziestokilkuletnim życiu zobaczyłem podobne rozwiązanie architektoniczne, szczere wyrazy uznania dla projektanta. Imponująco modernistyczna wizja, ale mieliśmy w końcu lata dziewięćdziesiąte dwudziestego wieku, choć w kraju Lecha Wałęsy niekoniecznie widać było tego świadectwo. Wracając jednak do specyfiki danych rotund, lub, jak też rzekomo nazywali je miejscowi, okrąglaków, wzniesione zostały trzy mieszkalne sztuki, oraz jedna (nieco mniejsza) mieszczącą w swych ścianach salę konferencyjną, stołówkę oraz kawiarnię. To właśnie do niej udaliśmy się w celu napełnienia żołądków po pierwszym dniu inicjującym wspólny wyjazd wakacyjny.

– Tom, spójrz! – limit podekscytowania Miry najwyraźniej wciąż był tego dnia niewykorzystany.
– Kurde, elegancko. – musiałem przyznać rację kroczącej obok mnie niewieście, gdyż wystrój gastronomicznego okrąglaka zupełnie nie szedł w parze z napisem nad ladą.
Wpatrywałem się chwilę w duże, elegancko zawinięte litery „Bufet dla gości naszego ośrodka jest bezpłatny!” i złapałem posłane przez mą partnerkę zalotne spojrzenie.
– Mam nadzieję, że wiesz, czego chcemy. Będę czekała na ciebie w pokoju. – powiedziała, po czym lekkim, rozbujanym krokiem oddaliła się korytarzem, którym chwilę później sam ostrożnie kroczyłem, zważając na hojnie wypełnioną precjozami srebrną tacę.
Naładowałem na nią tyle, że prawdopodobnie mogłem złamać któreś z przykazań traktujących o powściągliwości i umiarze na każdej płaszczyźnie życiowej. Niemniej nie dbałem zbytnio o podobne morały, gdyż, pomijając fakt, iż zwyczajnie nie wierzyłem we wszelakie bajania o twórcy świata i z religią nie byłem za pan brat, tak prognostyk nadchodzącej nocy zdecydowanie kłócił się ze słowem umiar i czekały nas niezwykle upojne chwile, których okraszenie przyjdzie z nieopisaną wręcz chęcią.
Z rozkosznych wyobrażeń wyrwał mnie dziwnie znany głos dobiegający z ust niekoniecznie znanego osobnika.
– Jakże świetny gust macie, towarzyszu! Nic nie smakuje lepiej niż zacny gin z tonikiem. – zachwycił się mężczyzna.
Po dłuższej chwilce skojarzyłem, że rozmawiam z nowo poznanym recepcjonistą, tym razem jednak odzianym w elegancki strój wieczorowy zwany garniturem, stąd chwilowa niejasność w umyśle.
– Chyba, że ów trunek spożywany w towarzystwie pięknej damy. – podłapałem ton i puściłem oczko mojemu coraz bardziej intrygującemu interlokutorowi.
– Oho, nie dość, że gustownie, to zarazem taktownie! Nie będę was wtedy zatrzymywał, choć wiem, że wojskowi należą do ludzi obytych i spokojnych, lecz zapewne w pokoju czeka na was coś znacznie słodszego niż smakołyki, które doń niesiecie i nieładnie byłoby w takiej sytuacji mitrężyć. – uśmiechnął się i zrekompensował mą fatygę gestem, który mógłby zostać sklasyfikowany jako tik nerwowy, lecz jedynie przez osobę nieobytą w pomyślnej sztuce werbalnej.
– Do zobaczenia. – stwierdziłem podświadomie i uścisnąłem wyciągniętą w mym kierunku prawicę, na której jawił się ledwo dostrzegalny sygnet z logiem ośrodka.
– Oczywiście! – zapewnił. – Tylko uważajcie na schodach!
Prosta sprawa, że będę. Nie sądziłem bowiem, bym wkrótce miał ponowną okazję zasmakować podobnych specjałów, zatem wszelka ostrożność była jak najbardziej na miejscu.

Gdy już wdrapałem się na ostatnie piętro, przystanąłem na chwilę, nie tracąc okazji do podziwiania rozświetlonych okrąglaków. Całość na tle rozgwieżdżonego letniego nieba prezentowała się niezwykle, przypominała nieco wymyślne spodki kosmiczne, będące coraz częściej przedstawiane na łamach gatunku science-fiction. Nie byłem zbytnim fanem owych rozwiązań, lecz bardziej z braku czasu oraz źródeł. Nawiązanie jednak przychodziło samo i było zarówno bardzo trafne, jak i nie należało do wymyślnych, zatem każdy prosty człowiek powinien być w stanie zobrazować sobie podobną wizję i subiektywnie ocenić czy taki widok w mych okolicznościach zrobiłby na nim wrażenie. Na mnie zrobił, lecz nie chciałem dłużej czekać i po chwili spokojnym chodem wkroczyłem do wynajmowanego przez nas pokoju.

Jedna noc, dużo seksu.

Niewiele więcej należy dodawać, gdyż w głowie wciąż siedziała mi zagadka miejsca, w którym przyszło nam tę upojną noc spędzić i zdawała się to być sprawa priorytetowa. Na pierwszym miejscu stał oczywiście recepcjonista, czyli jedyny widziany przeze mnie pracownik. Gości była cała masa, prawdopodobnie każdy sąsiedni pokój był zajęty, lecz żadnej służby nie zdołałem tu uświadczyć, choć z drugiej strony niewiele miałem ku temu okazji – od przyjazdu minęło zaledwie kilkanaście godzin.
Nadchodził jednak czas wyjazdu, zatem i tak należało poszukać naszego przyjaciela. Odjeżdżanie bez pożegnania z osobą, która wyświadcza ci przysługę byłoby nierozsądne. Zwłaszcza biorąc pod uwagę system funkcjonowania ośrodka oraz jakość oferowanych przezeń usług. I całą tę beztroską bezinteresowność, jaką obdarzani są przybywający…

Postanowiłem przejść się po terenie ośrodka. Na sam początek wybrałem drogę do sąsiedniego budynku, gdzie na parterze ulokowany był gabinet lekarski. Aby niejako potwierdzić swe podejrzenia, wszedłem do przedsionka, po czym zapukałem i otworzyłem drzwi. W udekorowanej sterylną bielą izbie nikogo nie zastałem, zatem usłyszawszy zbliżający się odgłos kroków, skierowałem się na powrót wgłąb korytarza, gdy raptownie zza rogu wyszedł ku mnie…
– Piotr, mówcie mi zwyczajnie Piotr. – ubiegł mnie z czymkolwiek Piotr. – Wybaczcie, faktycznie powinienem zacząć dyżur medyczny chwilę temu. Coś się stało?
– Nie, skądże, w zasadzie chciałem powoli się żegnać. Rozumiecie, szosa wzywa.
– Ależ sprawa to oczywista, niemniej wciąż uderzająca w me serce z wielkim bólem, gdyż każdego gościa traktujemy z wielką… uwagą. Jednakowoż zapisujecie się nieodzownie w historii naszych amerykańskich pączków mieszkalnych. – puścił mi oczko.
– Zadziwiające… – mruknąłem i nieznacznie zmrużyłem brwi. – Pójdę zatem przygotować się do wyjazdu…
– Naturalnie, widzimy się na odprawie.
Na pakowaniu minęła zaledwie chwila. Głównie dlatego, że podczas ostatniej rozmowy odczułem nieodparte wrażenie, iż Piotr, to tak naprawdę obsceniczny łotr i kierowany owym podejrzeniem chciałem jak najszybciej znaleźć się poza terenem podlegającym jego wpływom.
Wychodząc z pokoju, po raz ostatni zerknąłem przez oszklony korytarz w dół okrąglaka. Na samym dole dookoła paproci tańczyły refleksy świetlne. Olśniewający miraż, pogoda zapowiadała się świetna.

– No nic, dziękujemy za wspaniałe chwile i do zobaczenia. – pożegnał się z nami przerażająco intrygujący w swej wielofunkcyjności Piotr.
– Kto wie, niezbadane są ścieżki ludzkie. – z uśmiechem skierowanym do własnych myśli odpowiedziałem, po czym uścisnęliśmy wraz z Mirą prawicę naszego gospodarza.
W rzeczy samej, niezbadane.

Liczba słów: 1971

Krzesła III

1. Jedna noc…

2. Brak

3. Panoptykony

Artykuł Krzesła III – Jedna noc… pochodzi z serwisu Left To Explore.

Po pierwszym ogłoszeniu parafialnym.

Krzesła II – ???

Dnia owego ekscytacja objawiała się na czerwono. Trójka przybyszy powitana godną ulewą w MniejIsitotnymMieście na koncie miała 1.
Ażeby konto zasilić do 2 czas nadszedł na działanie.
Szeroką, cienką, dziurawą i głośną przeszkodę przebyli, bo jak tak w ogóle można?

Szeroki lub gęsty (dylematy śmiertelnika) dywan trawy leżał na swoim miejscu. A miejsce było jakieś takie umarłe, choć na każdym kroku widziany był ruch. Nietuzinkowy, czasem szybki, lecz na ogół zielony. Trochę statyczny, do czasu gdy odetchniesz z ulgą.
Bredzę? Zdarza się.

Przynajmniej wiem, co powiedzieć.

Budynków było kilka. Coś około 5, ale różnie bywa gdy człek podąża w amoku. Nie jestem w stanie wytłumaczyć jak działa halucynogenne powietrze.

Na pewno przyjemnie.

Owijając w bawełnę nakreślę co nieco:

Gdybym była w pełni sprawna, może byłoby inaczej.
Pół południca, pół północnica zażywała regeneracyjnej kąpieli w ???. Działo się to w pomieszczeniu zwanym kuchnią, gdzie leżała cała masa nieprzydatnego chłamu. Wszystkie te kotły, piece, zamrażarko-lodówki, kuchenki, stoły i inne rzeczy, które zazwyczaj bywają w dużych kuchniach obsługujących spędy, nie miały tu żadnego zastosowania, zatem miano nieprzydatnego chłamu i tak było oznaką jej wyrozumiałości. Jedyną chcianą rzeczą w tym pomieszczeniu była wanna, zwana balią, wypełniona po brzegi ???. Stała ona mniej więcej na środku jadłoprzygotowajni, lecz bez wrażenia, że została tu wepchnięta. Wręcz wydawało się, iż cały chłam jest mniej chciany od balii. Wszystko za sprawą właścicielki.

Niejasności ciąg dalszy, gdyż po dłuższej chwili mogłeś stwierdzić niewidzialny obserwatorze, że wszystko i nic opiera się na ???, które jakoby było czynnikiem ciągnącym w dół znaczącą część sklepień tego miejsca. Być może to czasowe zagięcia przestrzeni grawitacyjnej, lecz równie sensownym wyjaśnieniem zjawiska może być źle dotknięta klamka frontowej wejściówki.

Tak czy siak nie wpłynie na to zwykły człowiek, choć zapewne on to zaczął.

Idąc dalej, chciałoby się w owej balii odpocząć, lecz materia niestatyczna i niedynamiczna pozwala jedynie na szybki szelest spodni, tj. zwiedzanie żwawym krokiem obiektu, idąc ci w sukurs i zatrzymując gniewną dziewicę przed przecięciem twej drogi, choć ta niezmiernie by chciała urwać twój paluszek lub główkę.
Tak się jednak zazwyczaj nie dzieje, zatem możesz utożsamiać się z ostatnim wczasowiczem, przemierzając zapadłe korytarze w asyście mroku.

Może jednak nieco więcej o zmorze ośrodka.

Gdy wakacje dobiegają końca, w ludziach wzbiera cała masa uczuć. Nostalgia ukierunkowuje jednakowo naszym myśleniem, łatwo się zapomnieć.

Taki też los spotkał bohaterkę. Osierocona za młodu, pewnego lata w końcu nadarzyła się okazja, aby pierwszy raz pojechać na wczasy. Zwykły obóz, mniej zwykli ludzie, niezwykłe miejsce.
Jako dwie pierwsze wzmianki można traktować neutralnie, bądź negatywnie, jeżeli ktoś nie przepada za sztampem, tak ostatnia była całkiem pozytywna. Bohaterka od pierwszego wejrzenia była zachwycona budynkiem, w którym przyszło jej nocować. Niecodzienny styl nie przypominał niczego, co wcześniej widziała.
Może dlatego postanowiła związać się z tym miejscem na dłużej.
Sam turnus nie wnosił zbyt wiele, choć dla niej był odmianą, gdyż w końcu mogła zapomnieć o trudach codziennego życia. Poświęciła się odpoczynkowi i wyciszeniu, przejmując powoli aurę, jaką emanował dobytek.
O samych czynnościach rozpisywać się nie muszę, gdyż nie były one istotne, niewiele wnosiły do jej życia.
Dni mijały jeden za drugim, dziewczę z każdym dniem odbierało od „dawcy” kolor.
Nadszedł ostatni dzień. Nabrała tyle koloru, że potraciła zmysły. Nie zamierzała wracać, postawiła na chaos.
Będąc w najmniej uczęszczanym miejscu wykorzystała kolor do omdlenia.
Była jedną z tych, co nikt nigdy nań uwagi nie kieruje, zatem zniknięcie nie zostało wykryte, a bohaterka leżąc kilka dni w hibernacji wyczekała zamknięcie.
Obudziwszy się w ciszy, zauważyła, że dookoła wszystko zaczęło tracić kolor, a jej skóra jest szara. Miejscami popękana, czasem wystrzępiona. Haftowane kwiaty rwąc brzegi sukni zakończyły substytut i leżały wyschnięte obok jej nóg.

Rzeczywistość wyglądała jednak inaczej. Gdyby przypadkiem zdarzyło się, że na teren wszedłby zwykły śmiertelnik, zobaczyłby ciało martwej dziewczyny leżące wśród średnio-wysokiej trawy. Rzecz jasna, nic nie potraciło kolorów.
Wracając jednak do bohaterki, nie przesadziłbym, gdybym stwierdził, iż jest ślepo-martwa.

Wstała.
Lewitowała?
Przez próg zawitała.
Lament wydała!

Wtem wszelkie dobro kolor utraciło,
W materię kruchą naraz przemieniło,
Dach, acz potężny, jęknął piskliwie,
Jakoby patyk zgięty nazbyt gorliwie.

Końca zwiastun obwieszczony,
Piętnem zmory naznaczony.

Przybytek zgodny jak mąż jeden,
Pod komendę zmory dostępny,
Wraz z wolą i duchem opięty
Nim rok nastąpi zwany N7.

Jak zapowiedziało owo porzekadło, tak koniec rzeczywiście nastąpił i ośrodek upadł, a do środka wdała się prezencja o zintegrowanej całości.

Przekładając wszystko wypisane wyżej na nieco bardziej zrozumiałą treść, zmora posiadła ów teren, określając jednocześnie wszelkie zmiany. Kontrola miała trwać dopóki nie przeminie czar, a rok zwany N7 znaczy tyle, co otwarty balkon podczas upalnego wieczoru.

*

Wracając na koniec do trójki przybyszów, zmora zagnieździła się w głowie tylko jednego z nich, ażeby rozbić szyk i skupić się na pewnej ofierze. Nie była widoczna gołym okiem, zatem pechowy wybraniec początkowo myślał, że traci zmysły. Pozostała dwójka, jak zawsze, rozpierzchła się po całym terenie, by nikt nikomu nie wchodził w drogę podczas eksploracji i można było wykorzystać jej potencjał w jak największym stopniu.
Nikt z nich zatem nie widział, jak opętany chłopak krąży raz po raz od kuchni do świetlicy, wykonując machinalnie te same czynności.
Był już stracony, zatem dalsze rozwodzenie się o niemal martwej istocie nie miało sensu.

Lepiej jednak nie mieli jego dwaj towarzysze.
Pierwszy w zasadzie mógłby nie narzekać.
Wszedł do „pałacyku” przez okno, lecz przypadkiem je za sobą zatrzasnął.
„To nic, na pewno jest inne wyjście.”
Budynek pełen był mebli oraz, co dziwne, rzeczy używanych do spania. Mężczyzna miał jednak wrażenie, iż za każdym razem, gdy przechodzi przez hol, materiałów tych przybywa.
A gdy postanowił poszukać wyjścia, o dziwo go nie znalazł.
Wszelkie drzwi były zrośnięte ze ścianami, okna natomiast nie dały się otworzyć. Próba wybicia skończyła się lądowaniem na podłodze materacu, którego jeszcze przed chwilą tam nie było. Z każdą minutą przybywało „odpoczynku”.
Gdy zechciał wstać, przykryła go kołdra.
Dobranoc.

Trzeci podzielił niejako los pierwszego (drugiego, jakby nie patrzeć, również).
Do eksploracji przypadł mu najdłuższy kompleksowy barak.
Gołym okiem było widać, iż podpadł jakoś zmorze, niemal cały gnił i przeciekał.
Wszystko w nim opierało się na korytarzu, ciągnącym się przez całą długość, od którego po bokach odchodziły pomieszczenia.
Młodzieniaszek wszedł na samym końcu, bądź początku tunelu.
Zrazu wydało mu się, iż na przeciwległym końcu znajduje się coś ciekawego, zatem kierowany intuicją tam podążył.
Przeprawa nie należała do przyjemnych, albowiem łatwo było się poślizgnąć na mokrej posadzce, a do tego na ścianach spoczywał grzyb.
Gdy już dotarł do końca (lub początku), był na początku (lub końcu) feralnego tunelu.
Utknął w anomalii czasoprzestrzennej, po której błąkał się jeszcze 151 tygodni.

A jak ta w końcu zmieniła o centymetr położenie w momencie gdy przechodził z początkowego-końca na końcowy-początek, i udało mu się wyjść, dowiedział się, że kumple na niego nie zaczekali, zatem nie mając nic do roboty – umarł.

W sumie to każdy z trzech przedstawicieli płci naiwnej sczezł.
A zmora jak była, tak była.
wmojejgłowie

Przez okres wakacyjny ukazały się jedynie trzy posty, co nie do końca miało się wydarzyć. Wierną część społeczeństwa chciałbym przeprosić, gdyż planowałem co najmniej dwa razy więcej wpisów.
Przekroczona została bariera 20, niby nowy etap w życiu.
Wraz z nadejściem października, wrócę do starego trybu publikowania.
2, góra 3 posty w miesiącu.
Planuję również przebudowę strony, aby ułatwić nieco nawigację, oraz zmienić hierarchię tematyczną (zacznę publikować wiele zdjęć niedotyczących tematyki „urbexu”)

Na koniec puszczę smaczka, co do przyszłej, powstającej gałęzi poszerzającej działalność LTE…

I paradoksalnie najbardziej będzie mi brakować comiesięcznych podróży pociągiem.

Artykuł Krzesła II – ??? pochodzi z serwisu Left To Explore.

Nigdy nie byłem na żadnej kolonii. Autentycznie, przez niemal 20 lat swego życia ani razu na takową się nie wybrałem. Sytuację miałem, obóz piłkarski co roku przypominał o sobie niczym niewyprowadzony pies, bądź niedojedzona lazania.

Ale jakoś nigdy nie pojechałem.

Mój entuzjazm można odczytać jednakowo, lecz sam określiłbym to raczej mianem minimalistycznej obojętności.

Obojętny byłem do czasu.
Zazwyczaj nieugięty, lub jak napisałem „minimalistyczny”, nie zwykłem rajdować, a elitarne miejscówki, jeżeli były położone poza zasięgiem komunikacji miejskiej, zwyczajnie odpuszczałem.

Do tego miejsca jednak pojechałem.
Być może aby zaspokoić swą duszę pod względem nigdy nie odbytej kolonii, a być może z nudów.

Bies wie.

Krzesła I – Tajemnica

Początkowo jakby nieśmiało, lecz po chwili całkiem pewnie, dźwięk codziennej pieśni zwiastującej początek dnia przebił się przez otwartą na oścież okiennicę przysłoniętą młodym drzewem sosny.
Kontakt z wilgotną poduszką przywrócił Andrzejowi świadomość. Domknął buzię, obrócił się na plecy i krzywiąc się niezmiernie otworzył oczy. Dzień zapowiadał się dosyć dobrze, głównym zwiastunem było przerzedzone przez sylwetkę sosny światło wpadające do izby.
Chłopak spojrzał na swego współlokatora. Rok starszy Krystian nadal spał, nie wydając żadnej większej oznaki życia, poza tęgim, jak na swój wiek, basowym chrapaniem.

Siedząc chwilę na pościelonym już łóżku, Andrzej starał się dobudzić, powtarzając w myślach plan nowego dnia.
Za niecałe pół godziny uda się na śniadanie, składające się z zupy mlecznej oraz tostów z parówkami. Godzinę po posiłku rozpocznie się rozciąganie z niezwykle gibkim jak na 58 lat instruktorem. Natomiast po gimnastyce będzie się działo.
Codzienny turniej tenisa stołowego, czyli główna atrakcja kolonii o tymże profilu.
Na samą myśl Andrzeja przechodziły ciarki. I to nie takie lekkie, jak podczas wyjątkowo okropnych wizji, lecz potężne, wstrząsające całym ciałem. Od stóp do głów, generalizując.

Turniej był tu czymś w rodzaju rytuału, po którym zwycięzca mógł sobie pozwolić na więcej niż inni przez następne 24 godziny, do czasu kolejnej edycji i wyłonienia jego następcy.
Jednak jak to w życiu bywa, nie zawsze każdy ma równe szanse. Andrzej nigdy nie był asem, lecz robił widoczne postępy. Od przyjazdu poprawił swój serwis, nadając mu lekkiej rotacji, coraz lepiej prowadził wymiany, lecz zbyt często zagrywał nieprecyzyjnie, w siatkę, lub dając możliwość starszym i silniejszym kolegom do wykonania tak zwanej „ściny”.

Nadszedł czas by to zmienić, powiedział sobie w duchu.

Idąc na świetlicę, minął kolonijny bufet o dosyć dziwnej nazwie „Szałas”. Gdy chłopcy pytali się dlaczego został tak nazwany, bufetowy odpowiadał „…nie wiem!„. Teraz Andrzej widział jak mężczyzna uwija się przy rozkładaniu leżaków oraz krzeseł.

Pewnie znowu zaspał i teraz robi to na ostatnią chwilę – pomyślał.

Trójkątny domek bufetu leżał pół minuty od budynku świetlicowo-wyżywieniowego, zatem chwilę potem chłopak stawił się w sali jadalnej.

Cały wolny czas tego dnia chłopak poświęcił na zagrywkę w punkt. Z pełnym brzuchem szło mu ciężko, rzadko kiedy piłeczka szła w ustalone miejsce. Lecz gdy już szła, była nie do odbioru.
Dobry początek, powtarzał.

Gdy nadszedł turniejowy czas, młodzian postanowił, iż sprawdzi nowo nabytą umiejętność. Faza „grupowa” nie była dla niego problemem – ustawiany z samymi świeżakami doszedł do ćwierćfinału bez porażki, pokonując rywali „do zera”. Ani razu jednak nie zagrywał według nowej koncepcji, gdyż każda wygrana przychodziła ot tak, po prostu.
Podczas losowania ćwierćfinałów, Andrzej nawet nie usłyszał gdy jego imię pojawiło się do pary z rok starszym współlokatorem. Poszedł do umówionego stolika, rozprostował palce i… spojrzał w twarz rywalowi.

Tego się nie spodziewał.

Ogarnął go paraliż, pierwszą partię przegrał doszczętnie.

Jeżeli w następnej się nie postawię, będę skończony – pomyślał.

I wyobraził sobie, że nie gra przeciwko najlepszemu graczowi na kolonii, a zwyczajnie odbija piłeczkę od ściany, i im lepiej zagra, tym większe prawdopodobieństwo, iż po odbiciu od ściany, piłka zatrzyma się na siatce.

Wszystko zaczęło iść pomyślnie, poranne ćwiczenie zagrywki w punkt dało mu prowadzenie, gdyż o dziwo trafiał tam gdzie chciał.
Po dłuższej chwili usłyszał jedynie okrzyki zdziwienia, na twarz wpełzł mu nieśmiały uśmieszek. Po raz pierwszy zaszedł tak daleko, w dodatku wyeliminowując faworyta.
Czuł, że to był jego dzień.

Walka półfinałowa okazała się być o wiele łatwiejsza niż wszystko dotąd. Uskrzydlony wielką wiktorią chłopak parł naprzód niczym buldożer. Zwycięstwo to nie było spektakularne, ale pozwoliło mu wejść do finału.
Finał zgodnie z tradycją odbywał się po skromnym drugim śniadaniu. gdy uzupełnianie pokładów energii dobiegła końca, wszyscy uczestnicy kolonii zebrali się przed świetlicą. Czekano bowiem na wejście finalistów.
Kilka minut później wszyscy byli w środku, Wielka Dwójka już się rozgrzewała.
To starcie nie miało faworyta, obaj uczestnicy byli bowiem debiutantami finału.
Żaden z nich nie miał większej ilości przychylnych kibiców, gdyż byli zwyczajnym, cichymi chłopakami, nikomu nie wadzącymi, zazwyczaj chowając się na poboczu wszelkich inicjatyw.

Pierwszą rundę wygrał Andrzej, lecz trwała ona wyjątkowo długo ze względu na bardzo wyrównany poziom meczu. Druga poszła w podobnych okolicznościach dla rywala.
Po niej zarządzono krótką przerwę. Zazwyczaj się tego nie robi, lecz ten finał był wyjątkowo zaciekły.
-Ten mecz przejdzie do historii kolonii, nie sądzisz? – zagaił do Andrzeja rywal.
-Jak dla mnie, już przeszedł. – odrzekł z uśmiechem. – Powodzenia.
-Tobie również.

Po krótkiej rozmowie budującej morale wznowiono rozgrywkę. Trwała ona drugie tyle i wciąż nie mogli wyłonić zwycięzcy. Po krótkiej i jednomyślnej naradzie sztab obwieścił werdykt.
-Dzisiejszego dnia mamy dwóch czempionów, brawa dla Andrzeja i Andrzeja!

Andrzej podszedł do rywala.
-Ciekawe, co nas czeka w związku z tym…
-Też mnie to nurtuje, niedługo się przekonamy.

Po dłuższej chwili na odczekanie aż opadną emocje, chłopców wezwał dyrektor.
Jego kanciapa, wymalowana ciepłymi barwami, rzadko kiedy gościła więcej niż dwie osoby. Ludzie wchodzili tu pojedynczo, a zwycięzca turnieju też zawsze był jeden.

-Chłopaki… – przemówił – Jak zapewne już wiecie, czeka na was coś wyjątkowego. Temu, kto odniósł zwycięstwo, przydzielamy na pewien czas prywatny domek, w którym znajdują się pewne…przywileje. Oczywiście dostęp do niego macie obaj… Tutaj są kluczyki, o nic nie pytajcie, miłego czasu.
Po czym uśmiechnął się dziwnie i wygonił ich -poza gabinet.
-Pora zobaczyć, co na nas czeka! – stwierdził Andrzej.

Już z zewnątrz było widać, iż nie jest to zwyczajna kwatera. Domek większy niż reszta, do tego położony na samym końcu ośrodka. Nikt oprócz szczęśliwców nie próbował się tu nawet zapuszczać.

-Jeszcze tylko jedno przekręcenie kluczyka….mamy to!
-Łooo, ile żarcia…

Wchodząc do przedpokoju na lewo znajdowała się kuchnia, w której porozstawiana była ogromna ilość łakoci. Po prawej zaś, wchodziło się do pokoju, lecz jego drzwi na ten moment pozostawały zamknięte.
Badając przestrzeń chłopcy odkryli klucz wielkości dłoni pod jedną z misek z chipsami. Chwilę później otwierali drzwi do zamkniętego wcześniej pomieszczenia.
3 przekręcenia, 5, 10… Drzwi ani drgnęły.
-Może to nie jest klucz do tych drzwi?
-A może, to nie jest zamek, w który powinno się go wsadzić? Poszukajmy wskazówek.

Szukali czegokolwiek przez następne kilkanaście minut, lecz na nic nie mogli trafić.
W końcu wrócili do drzwi.
Po chwili badania masywnej przeszkody, jeden z chłopców odkrył w ozdobie zasuwkę.
-Mam coś, weź przyłóż klucz!
Ruch ten okazał się strzałem w dziesiątkę, albowiem drzwi natychmiast się rozsunęły, a oczom dzieciaków ukazał się niewielki pokój z sofą, szafą oraz plakatami, które zajmowały znaczną część ścian. Po chwili zobaczyli, że na plakatach widnieją wizerunki wykonawców popowych, słuchanych w 90% przez dziewczyny.

-Ale..jak to? Krystian tego słucha?!
-Na to wygląda, jak dotychczas tylko on tu wchodził…
-Niemożliwe, ale to by wyjaśniało jego gniew gdy odpadł. Pewnie uświadomił sobie, że ktoś odkryje jego sekret.
Po chwili śmiechu chłopaki otworzyli szafę, w której oprócz odtwarzacza płyt CD wraz z dorobkiem niektórych z osobistości na plakatach znaleźli konsolę Pegasus i kilka „topowych” gier.
-Miazga!
-Ale będzie grane!

Tego wieczora, mając pod nosem tyle atrakcji, zaprawdę trudno było zasnąć Andrzejom.
Gdyby chociaż chcieli pójść spać, zapewne w końcu by padli w objęciach Morfeusz, lecz sęk w tym, że była to ostatnia noc i następnego dnia o 18 musieli się pożegnać z tym miejscem.
Świetny finisz, prawda?

Nikt by jednak nie przypuszczał, że ojciec Krystiana będący szefem firmy, do której należy ów ośrodek, zrobi tak wielki raban po skardze swego syna, że całe wczasowisko szlag trafi.
Można? Jak widać aż nadto…

Autoportret kombinowany

Artykuł Krzesła I – Tajemnica pochodzi z serwisu Left To Explore.